* بسم رب الشهداء و الصدیقین *

فریب شیطان به 9 طریق کاملا مشروع !

شیطان برای گمراهی انسان ها از راحترین و کاربردی ترین روش ها استفاده می کند. مواردی که در نظر انسان ها عادی و مشروع است، آن چنان وسوسه می کند که در همان طریق آدمی را به خطا می کشاند. مثلا با ایجاد محبت به دنیا، محبت به مال، محبت به فرزند، اظهار علاقه در مقام های شغلی، شهوت، قدرت، و … گام به گام در مسیری قرار می دهد که انسان را از فضائل دور می کند.

پیامبر اعظم حضرت محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله) در حدیثی می فرمایند:

“نُه چیز است که با وسوسه های شیطانی منجر به آفت زدگی برای انسان می شود؛

اول از همه گفتار و سخن گفتن است که با وسوسه های شیطانی، دروغ و غیبت آن را در عبادت، تنبلی و خستگی رسوخ می کند، زیرکی انسان تبدیل به خودنمایی می شود و یا بذل و بخششی که همراه با منت گذاشتن باشد. در مواردی چون زیبایی ظاهری، انسان به وسوسه شیطان به خودنمایی و خودپرستی آلوده می شود. انسان بردبار با نیرنگ و فریب ابلیس به راه های سفاهت و ابلهی کشیده می شود.”

یکی از بزرگترین نعمت های خداوند زبان است که وسیله بیان خواسته ها و نیازهای آدمی در قلمرو زندگی است. زبان وسیله ای است برای اظهار افکار، نظریات، ذوق ها و خلاقیت های گوناگون در ابعاد مختلف و نیز وسیله ای برای تبادل اندیشه ها و فرهنگ ها از فردی به افراد دیگر و از جامعه ای به جامعة دیگر است .

زبان یکی از اساسی ترین وسائل رشد و تکامل انسان می باشد و خداوند برای جلوه دادن بزرگی و اهمیت این نعمت، پس از طرح موضوع خلقت، تعلیم بیان را مطرح و می فرماید:«الرحمان. علم القرآن. خلق الانسان. علمه البیان » خدای مهربان قرآن را آموخت، انسان را آفرید و بیان را به او آموخت.

منت گذاری در انفاق یکی از آفات انفاق، اذیت و آزار و منت گذاری است که ممکن است انفاق کننده را به ورطه سقوط بکشاند و عملش را تباه کند. قرآن م?منان را از این کار بیم داده است: «ای کسانی که ایمان آورده اید، انفاق و بخشش های خود را با منت نهادت وآزار رساندن، باطل نسازید»
وسیله ای که هم می تواند خیر باشد و هم شر!
انسان نتیجة فکر و اندیشة خود را بوسیله سخن آشکار می نماید. اگر سخن و گفتار نبود انسان به سختی می توانست آنچه در باطن خود بود آشکار نموده و یا خبری از دیگری بفهمد.

امام علی ـ علیه السلام ـ می فرماید: به واسطه زبان دوزخیان در آتش افتند و به زبان اهل نور را نور بخشند (بنور و روشنائی میرسند) پس زبانتان را حفظ کرده و آن را بذکر خدا مشغول کنید. امام صادق ـ علیه السلام ـ می فرمایند: همانا بیشترین گناه فرزند آدم در زبان او است.

امام محمد باقر (علیه السلام) می فرماید: همانا این زبان کلید هر خیر و شر است پس سزاوار است برای مومن بر زبانش مهر بزند چنانکه بر طلا و نقره اش مهر میزند(و مالش را حفظ می کند) نبی اکرم (صلی الله علیه وآله) فرمودند: خداوند رحمت کند م?منی را که زبانش را از هر شری نگه دارد پس این صدقه ایست از خود او بر خویشتن سپس امام فرمود: کسی از گناه سالم نمی ماند تا آنکه زبانش را نگه دارد.
منت گذاری در انفاق
یکی از آفات انفاق، اذیت و آزار و منت گذاری است که ممکن است انفاق کننده را به ورطه سقوط بکشاند و عملش را تباه کند. قرآن م?منان را از این کار بیم داده است: «ای کسانی که ایمان آورده اید، انفاق و بخشش های خود را با منت نهادن و آزار رساندن، باطل نسازید.»

نکته شایان توجه این است که قرآن چنین شخصی را به ریاکاری که به روز رستاخیز ایمان ندارد، تشبیه کرده است.

کسی که دروغ گفت زیبایی اش از دست می رود، زیرا دروغ حقیقت ندارد اما بر اساس تجسّم اعمال واقعیت زشتی دارد و این زشتی بر زیبایی ظاهری فرد دروغگو اثر سوء گذارده موجب ازبین رفتن زیبایی وی می گردد
مواظب زیبایی هایمان باشیم
هم چنان که گلها دچار آفت می شوند، جمال و زیبایی را نیز آفتی است؛ بهره مندی از انواع زینت‌ها، مال و ثروت، مرکب گران قیمت، خانة مجلّل و لباس فاخر و… فی نفسه جایز است، اما اگر سبب تکبّر و فخرفروشی و تجاوز به حقوق دیگران شود، ممنوع است و نابودکننده جمال و زیبایی است.

داستان قارون در قرآن مجید سمبّل کسی است که مال وثروت دنیایی و بهره مندی از انواع زینت‌ها و تجملّات سبب تکبّر و خودبرتربینی و در نهایت هلاکتش گردید. وی از قوم بنی اسرائیل بود، روزی به وضعی خاص و با تمام تجملّاتش و در حالی که زینت‌های خود را همراه داشت از خانه خارج شد «فخرج علی قومه فی زینته» (القصص:78)

کلمه «فی زینته» در آیه شریفه نشانگر آن است که خروج از منزل برای کارهای عادّی و روزمرّه نبوده؛ بلکه برای خودنمایی و فخرفروشی بوده است. از جملاتی که مردم با دیدن او گفتند و آرزویی که کردند، پیدا است که با تمام تجملّات و زینت‌هایی که در اختیار داشته، در اجتماع ظاهر شده و افراد ضعیف الایمان با دیدة مادّی و ظاهربین او را نگریستند، شیفته و مفتونش گشتند، او را فردی خوشبخت پنداشته و حسرتبار آرزو کردند ای کاش جای او بودند و مثل او این همه ثروت داشتند.

نقل سرنوشت خفّت بار قارون و فرو رفتن وی در زمین آن هم در برابر چشمان بهت زده مردمی که تا چند لحظه پیش دلهایشان مالامال از آرزوی همانندی او گشته بود، درسی است که استفاده از زینت‌ها نباید برای خودنمایی یا عاملی برای انحراف اذهان عمومی مردم از معنویات و توجّه آنها به مادیات باشد که این یکی از آفات جمال است و یکی دیگراز آن آفت‌ها دروغگویی است «جاء عن ابی جعفر قال: من کذب ذهب جماله» (کراجکی، 1394ق، ص50) کسی که دروغ گفت زیبایی اش از دست می رود، زیرا دروغ حقیقت ندارد اما بر اساس تجسّم اعمال واقعیت زشتی دارد و این زشتی بر زیبایی ظاهری فرد دروغگو اثر سوء گذارده موجب ازبین رفتن زیبایی وی می گردد.