«زنجیرزنی»، از هندوستان و پاکستان به ایران آمده است. از آنجا که برخی به وضع نامناسبی با زنجیر عزاداری کرده و موجب زخمی شدن بدن و خون آمدن آن میگشت، برخی از علما به حرمت آن فتوا دادند؛ ولی اگر این عمل به شیوه‏ای انجام شود که موجب صدمه به بدن و تقبیح عاقلان نگشته و زمینه را برای وهن آموزه‏های عاشورا فراهم نسازد، اشکالی ندارد؛ چنان که در عموم عزاداریهای ایران در خصوص زنجیرزنی، به دلیل رعایت شؤون عزاداری این نوع سوگواری رایج است.موسوعة العتبات المقدسة، ج 8، ص 378. اصل سنت «سینه زنی» در میان عرب‏ها رایج بوده و بعدها به صورت موجود درآمده است که با انتخاب نوحه‏های سنگین، حرکات دست بر سینه میخورد. این‏گونه عزاداری ابتدا به صورت فردی بوده و زمانی که سوگواری علنی و گسترده شد - خصوصاً در زمان صفویه - به شکل گروهی درآمده است.موسیقی مذهبی ایران، ص 26. «تعزیه»، عبارت است از مجسم کردن و نمایش دادن واقعه جانسوز عاشورا. ظاهراً این نوع عزاداری در دوره کریم‏خان زند در ایران معمول و در زمان صفویه رایج شد و در زمان ناصرالدین شاه گسترش یافت منشأ آن هم مشاهدات شاه در سفرهای خود از تئاترهای اروپا بوده که این امر، نمایش‏دهی را در واقعه عاشورا عینی ساخته است. باید توجّه داشت که اجرای تعزیه، مخصوص ایران نبوده و در کشورهای اسلامی و شیعی دیگری نیز این سنت مورد توجّه بوده است و با سبک‏های گوناگون و اعتقادات و مراسم مختلف و ابزار و ادوات دیگری اجرا میشود؛ از جمله در هند و پاکستان که رواج بیشتری دارد.همان، ص 33 - 35 و درآمدی بر نمایش و نیایش در ایران، ص 86، کیهان فرهنگی، مهر 63، ص 27. «علامت»، از ابزار و وسایل عزاداری امام حسین(ع) است که در هیئت‏ها و دسته‏های مذهبی به کار گرفته میشود. این ابزار پس از ارتباط ایران با اروپاییها در عصر قاجار، از آیین‏های مذهبی مسیحیت اقتباس شده است. این ابزار، نماد و مظهری است که گاهی عزاداران را از محتوا و اصل عزاداری و اقامه شعائر دینی بازمیدارد.فرهنگ عاشوراص346.                               هیئت عاشقان ولایت قزوین